ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Ντυνόταν και εγώ με δυσκολία κρατούσα τα δάκρια μου,
τον φίλησα, τον αγκάλιασα και φύγαμε από το σπίτι,
από το σπίτι που τόσες μέρες,

τόσες στιγμές ,

τόσα φιλία.
Τον είδα να μπαίνει στο λεωφορείο,

ένα κλεφτό ,σοβαρό ΄΄γεια, τα λέμε΄΄ για τα μάτια του κόσμου.

Δεν άντεξα να δω το λεωφορείο να φεύγει,

έφυγα πρώτος,

πήγα και απασχόλησα των εαυτό μου με ανούσια πράγματα

μόνο και μόνο για να μην τον σκέφτομαι.

Γύρισα σπίτι,

η πόρτα άνοιξε και όλα ήταν τόσο υπερφυσικά ήσυχα.
Σημάδια της παρουσίας του παντού αλλά εκείνος πουθενά.

Στο τραπέζι ακόμα ,δύο πιάτα αφημένα από το μεσημέρι,

τασάκια γεμάτα,

το μπάνιο μυρίζει την κολόνια του,

το δωμάτιο,

το κρεβάτι ,

φαντάζουν τόσο ψυχρά,

τόσο άδεια χωρίς αυτόν.

Γύρισα και δεν τον βρήκα να κοιμάται,

δεν μπορώ να τον κοιτάω και να μετρώ τις αναπνοές του.

Γύρισα και δεν τον βρήκα να μαγειρεύει

με ένα τεράστιο παιδικό χαμόγελο επειδή φοράει μόνο την ποδιά και τίποτα άλλο. Σήμερα το βράδυ δεν θα με πάρει κανένας αγκαλιά ,

δεν θα με φιλήσει κανένας ψιθυρίζοντας μου γλυκόλογα.

Αύριο το πρωί δεν θα έχω σε ποιόν να φτιάξω πρωινό,

δεν θα έχω ποιανού ρούχα να διπλώσω,

το σπίτι μου απέκτησε ξανά την παλαιά γνώριμη μοναξιά του.

Εγώ όμως δεν είμαι αυτός που ήμουν παλιά.

Σαράντα ημέρες δεν έχουμε αποχωριστεί ο ένας τον άλλο.

Τώρα έπρεπε να φύγει και πρέπει να μείνω.

Αγκαλιά με τα μαξιλάρια που μυρίζουν σαν και αυτόν,

παρέα με τους καθρέφτες που πέρασαν ώρες χαζεύοντας το υπέροχο προσωπάκι του,

συγκατοικώντας με την γαμημένη μοναξιά της εξορίας μου.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ