3.10.07

Το ημερολόγιο




Κυριακή πρωί το μωρό μου με αφησε στο αεροδρόμιο, επιστροφή πίσω στη βάση , μαθήματα απο Δευτέρα και οι δυό μας. Χαμένος μεσα στις σκέψεις μου , στεναχωρημένος διοτι θα αργήσω να τον ξαναδώ, ανήσυχος διοτι όταν ξεκινήσει δουλεία δεν θα τον βλέπω συχνα, έχω μπεί και χαζεύω τα μαγαζιά. Στη μία ώρα που είχα μεχρι να φύγει η πτήση μου μπόρεσα να ευχαριστηθώ τα αρώματα και να αγοράσω στο μωρό μου το δικό του και σε εμένα κανα δύο καινούρια.
Μπήκα στο μαγαζί με το αλκοολ και τα τσιγγάρα. Εδω και καιρό θέλω να το κόψω αλλα, να σου πω την αλήθεια μου αρέσει κιόλας. Πάω στα Davidoff και κρατώντας μια κούτα στο χέρι μου, με πλησιάζει μια υπάλληλος και μου λέει πως με την μια κούτα πέρνω ένα στυλό και με δύο ενα τετραδιάκι τύπου moleskine. Και καλά στυλό έχω και τετράδια αλλα κάτι με έκανε να τα πάρω. Στο αεροπλάνο άνοιξα τα νέα μου αποκτήματα , στο mp3 πάντα όταν πετάς ακούω Norah Jones διοτι ο κρυφός μου φόβος για τα αεροπλάνα μου υπαγορεύει να πεθάνω ακούγοντας αγγελική μουσική. Οπως κρατούσα το τετραδιάκι μου ήρθε στο μυαλό το παράπονο που πάντα είχα απο τον εαυτό μου. Δεν μπόρεσα ποτέ να τηρήσω ημερολόγιο. Ακόμα και το blog μου δεν το τηρώ με συνέπεια, ή όση συνέπεια θα ήθελα τελοςπάντον. Αρχίζω να γράφω, ποιος είμαι , ποιοι άνθρωποι είναι γύρω μου, τα αισθήματά μου για αυτούς. Πριν το καταλάβω πέρασε μια ώρα και είχα γεμισει 7 σελίδες.
Μου έκανε καλό, ήταν η πρώτη φορά που τα έβαλα ΄κάτω και μέτρησα τι αξίζει ο καθένας δίπλα μου. Με το που γύρισα σπίτι τα νέα ήταν καταιγιστικά, δυο εβδομάδες με το μωρό μου και εδώ οι ''συναγωνιστές'' μου άνοιγαν τον λάκο, φίλοι στην πολιτική δεν υπάρχουν , υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν φαντάζεσαι πως θα σε πληγώσουν έτσι. Είχα χρόνια να εκνευριστώ τόσο. Για την ακρίβεια τα τρια χρόνια που είμαι εδώ δεν με έίχε δεί κανένας τόσο εκνευρισμένο. Έπεσαν κεφάλια, δεν ένιωσα καλύτερα διοτι πάντα θα είναι αντιπαλοί μου , έστω και αν τους πέταξα έξω απο το κόμμα. Τίποτα απο όλα αυτά δεν είναι γραμμένο στο ημερολόγιο μου.
Γιατι τα λέω όλα αυτά; Δικαιολογώ στον ευατό μου πως η ζωή είναι τόσο έντονη κάθε ώρα κάθε λεπτό που είναι αδύνατον να καταγράφεις τα πάντα σε ένα τετράδιο.
Και που οδηγήθηκα αυτή την εβδομάδα;
Μου λείπει το μωρό μου, μου αρέσει η ζωή μου, δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα η ιδέα του θανάτου που πάλι αγγάλιασε την οικογένεια, ανησυχώ για το μέλλον μου με το μωρό μου, μου αρέσει να με θάβουν διοτι έτσι αποδεικνύεται πως αξίζω και τέλος όσο απάνθρωπο και σκλήρο και να είναι΄. Η εκδίκηση γενικότερα δεν βοηθά αλλα σου αφήνει ένα αίσθημα ικανοποίησης.
Α! Και το ημερολογιο μου είναι πλεόν τετράδιο σημειώσεων...

No comments: