ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ
η ανάσα βρωμάει τσιγγάρο και ύπνο,
τα μάτια δεν ανοίγουν, χάνονται στη μαυρίλα της αυπνίας
ξυπνώ γυμνός, μόνος,
γύρω μια παράξενη ησυχία,
επικίνδυνα μονότονη,
παγερά ερωτική.
κοιτάζω το κρεβάτι,
κοιτάζω το κρεβάτι,
μια μάχη φαίνεται να έγινε όταν κοιμόμουν,
ήσουν εδω;
ήσουν εδω;
ήμασταν μαζί;
και αν ναί γιατί το μαξιλάρι δεν μυρίζει το άρωμά σου;
γιατί το σώμα μου δεν μυρίζει έρωτα;
γιατί η πλευρά σου είναι άδεια;
θυμάμαι..
δεν ήσουν εκεί,
δεν ήμασταν μαζί,
και όμως χθες βράδυ έκανα έρωτα,
φιλούσα με πάθος,
λάγνα βλέμματα και ερωτικά παιχνίδια.
δεν ήσουν εσύ,
ήταν ενας άνδρας χωρίς πρόσωπο
ξέρω πως ήταν όμορφος,
φιλούσε με πάθος και τα φιλιά του μύριζαν αγάπη,
όλο το βράδυ χορεύαμε,
ακροβατούσαμε μεταξύ πραγματικού και ονειρικού,
και ο έρωτας, άχ ο έρωτας,
τον νιώθω άκόμα,
να τρικλιζεί απο ηδονή οταν χανόμουν μέσα του,
χορεύμε σαν επαγγελματίες της ηδονής,
σαν πουτάνες που ξέρουν τις φιγούρες τους,
χορεύαμε,
μα ποιός ήταν;
τον θέλω ξανά..
κατάλαβα,
μια σκιά ήταν,
και το πικ απ με τη παλιά βελόνα βουίζει καθώς τελείωσε ο δίσκος
ήταν το τελευταίο τραγούδι, ενας χορός,
ενας χορός με τη σκιά μου,
και η τζιοκόντα γελάει ακόμα το περίεργο χαμόγελό της
τώρα το κατάλαβα,
είναι το χαμόγελο της αλήθειας ,
No comments:
Post a Comment