ΠΥΡΕΤΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
Καταχρήσεις, κούραση, σωματική αλλά και ψυχολογική,
Δίπλα μου αντιβιώσεις, αντιπυρετικά και ενα πακέτο τσιγάρα
Για άλλη μια φορά ψήνομαι στον πυρετό
Το γουστάρω να σου πω την αλήθεια
Κλείνω τα μάτια
Παίζει σε διαρκή επανάληψη η μουσική απο το 2
εγω παραπαίω μεταξύ πραγματικότητας και παραισθήσεων
εγω παραπαίω μεταξύ πραγματικότητας και παραισθήσεων
Γλυκών παραισθήσεων που μου προσφέρει η θερμοκρασία του σώματός μου
Σε βλέπω δίπλα μου αλλά το πρόσωπό σου δεν φαίνεται
Είσαι εσύ αλλά δεν είσαι
Μυρίζει σαν και εσένα, έχει τη ζέστη του κορμιού σου ,
αποπνέει την αγάπη μου για εσένα
αποπνέει την αγάπη μου για εσένα
Αλλά δεν είσαι εσύ
Δεν είναι εσύ Είναι ένας άλλος
Ένας άλλος γιατί εσύ έχεις θολώσει
Ψάχνω να βρω το γιατί
Το ξέρω
Όλα με ενοχλούν
Τα ρούχα μου,
τα ελάχιστα κουρέλια που καταϊδρωμένα γρατζουνούν το κορμί μου
τα ελάχιστα κουρέλια που καταϊδρωμένα γρατζουνούν το κορμί μου
Το περιβάλλον,
βαρύ μυρίζει ασθένεια και τσιγάρο και κολόνια
βαρύ μυρίζει ασθένεια και τσιγάρο και κολόνια
Εσύ που είσαι και δεν είσαι
Εγώ που θέλω να είσαι και δεν θέλω
Η μοναξιά μου
Όταν ήμουν μικρός λάτρευα να αρρωσταίνω
Η μαμά με ξυπνούσε με φεσκοστημμένη πορτοκαλάδα,
μου άλλαζε φανέλα και μου χάιδευε το μέτωπο
μου άλλαζε φανέλα και μου χάιδευε το μέτωπο
Τα χείλη της σαν παγοκύστες δρόσιζαν το ζεστό μου μέτωπο.
Τώρα μόνος,
μακριa
Σε ένα σπίτι άδειο, σε μια κουζίνα που πηγαίνω τρέμοντας
αδυνατώντας να φτιάξω μια πορτοκαλάδα,
μια σούπα,
δεν μου λείπει η μητέρα μου
μου λείπει η αίσθηση ασφαλείας μου θέλω να νιώθω όταν είμαι άρρωστος,
ότι κάποιος νοιάζεται,
ότι κάποιος με έχει έννοια.
Ότι θα με πάρει να δει τι κάνω κάθε ώρα,
να μου θυμίσει ότι πρέπει να πάρω αντιβίωση,
να βάλει και αυτός ξυπνητήρι,
να μου βάλει χέρι αν βγω να πάω για ποτό και αν με ακούσει να καπνίζω,
αλλά όλα αυτά δεν μπορείς να τα ζητάς
και όταν τα ζητάς χάνουν το νόημα τους.
Και ναι δεν είμαστε όλοι ίδιοι ,
εγώ θα το έκανα για κάποιον ,
δεν αντιδρούν όλοι έτσι,
δεν μπορείς να απαιτήσεις να λειτουργούν και να ανησυχού
αδυνατώντας να φτιάξω μια πορτοκαλάδα,
μια σούπα,
δεν μου λείπει η μητέρα μου
μου λείπει η αίσθηση ασφαλείας μου θέλω να νιώθω όταν είμαι άρρωστος,
ότι κάποιος νοιάζεται,
ότι κάποιος με έχει έννοια.
Ότι θα με πάρει να δει τι κάνω κάθε ώρα,
να μου θυμίσει ότι πρέπει να πάρω αντιβίωση,
να βάλει και αυτός ξυπνητήρι,
να μου βάλει χέρι αν βγω να πάω για ποτό και αν με ακούσει να καπνίζω,
αλλά όλα αυτά δεν μπορείς να τα ζητάς
και όταν τα ζητάς χάνουν το νόημα τους.
Και ναι δεν είμαστε όλοι ίδιοι ,
εγώ θα το έκανα για κάποιον ,
δεν αντιδρούν όλοι έτσι,
δεν μπορείς να απαιτήσεις να λειτουργούν και να ανησυχού
όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Τελικά το βρήκα η κάθε ασθένεια ,
και φέτος είχα πολλές,
απλά με νομιμοποιεί να γκρινιάζω,
να γίνομαι παιδί
αλλά σχεδόν πάντα,
όπως και στη ζωή μου ,
μεγαλώνω απότομα,
φτιάχνω μόνος τη σούπα μου,
ξυπνώ μόνος για την αντιβίωση
και φροντίζω τους άλλους.
Μου αρέσει.
Μέχρι να με κουράσει.
Μέχρι να μην αντέχω άλλο στις σκέψεις….
Οτι είμαι μόνος μου για εμένα
και φέτος είχα πολλές,
απλά με νομιμοποιεί να γκρινιάζω,
να γίνομαι παιδί
αλλά σχεδόν πάντα,
όπως και στη ζωή μου ,
μεγαλώνω απότομα,
φτιάχνω μόνος τη σούπα μου,
ξυπνώ μόνος για την αντιβίωση
και φροντίζω τους άλλους.
Μου αρέσει.
Μέχρι να με κουράσει.
Μέχρι να μην αντέχω άλλο στις σκέψεις….
Οτι είμαι μόνος μου για εμένα
Και μαζί για άλλους.

1 comment:
Άργησα... μπορώ να πω ακόμα περαστικά; Τους χαιρετισμούς και την καλησπέρα μου.
Post a Comment