ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Ήμουν οκτώ ετών όταν μπροστά στα μάτια μου πέθανε ο πατέρας μου
ήμασταν οι δύο μας στο σπίτι
άγνοια, σοκ, ρεαλισμός;
δεν ξέρω,
κινήθηκα και συμπεριφέρθηκα με κτηνώδη αναισθησία για ένα μικρό που χάνει τον πατέρα του.
Εκείνη την Κυριακή πριν από 13 χρόνια άνοιξαν δύο κύκλοι,
ένας ζωής και ένας θανάτου.
Από τότε κάθε χρόνο χάνεται και από κάποιος στην οικογένεια.
Μείναμε λίγοι πλέον

Ο παππούς και η γιαγιά ,

δυο λατρεμένα μου πρόσωπα
Και οι δύο δεν είχαν την τύχη του πατέρα μου να φύγουν ξαφνικά
Και οι δύο υπέφεραν,

και τους δύο η ανθρώπινη ματαιοδοξία και ο εγωισμός των συγγενών

τους κράτησαν ζωντανούς χωρίς ποιότητα ζωής.
Και οι δύο παρακαλούσαν να πεθάνουν
Και για τους δυο ανέλαβα εγώ την διαδικασία μετά την τελευταία αναπνοή.

Όσο χρόνο μπαινοέβγαιναν στα νοσοκομεία,

ήταν σπίτι με βοήθεια,

όσο τους περιμέναμε να σβήσουν και οι δύο λυπόνταν για ένα πράγμα
Ένιωθαν πως μας κουράζουν,

μας επιβαρύνουν,

μας προκαλούν θλίψη

Και έτσι ήταν

Κάποιες στιγμές φτάνεις σε σημεία που παρακαλάς να φύγουν

όχι μόνο για να ηρεμίσουν αυτοί αλλά και εσύ.
Όταν τελικά φεύγουν ,

νιώθεις τύψεις για αυτό που σκεφτόσουν

μετά από λίγο όμως ξαφνικά όλα αλλάζουν.
Τις πρώτες μέρες πηγαίνοντας στη δουλεία σου,

βρίσκεσαι να έχεις πάρει τη διαδρομή του νοσοκομείου που έκανες καθημερινά.
Όταν περάσει και αυτό

τότε ως δια μαγείας κάθε στιγμή κούρασης,

κάθε στιγμή πόνου,

κάθε στιγμή αγανάκτησης

εξαφανίζεται.

Τι καλύτερο από το να υπήρχε η δυνατότητα ¨εύκολης φυγής¨,

δεν υπάρχει

και να υπήρχε είναι δύσκολη απόφαση.

Το παν για εμένα είναι να προσφέρουμε στους ανθρώπους μας ανακούφιση και όχι επώδυνες προσπάθειες παράτασης μιας μη ποιοτικής ζωής.

Όλο το παραπάνω αποτελεί μια ασύμμετρη αγκαλιά στον alex a.

Καθώς είμαι πολύ κυνικός με το θέμα του θανάτου δεν μου βγήκε και ούτε ήθελα να πω κάτι από τα γνωστά. Θέλω μόνο να ξέρεις πως δεν ήσουν μόνος όταν κουράστηκες, δεν είσαι μόνος τώρα και πίστεψε με, αν και ψυχρό, είναι η αλήθεια ,τώρα θα ζήσεις πολύ καλύτερα τη ζωή σου, ελεύθερα.