12.3.08

ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΑΡΗ



Μόλις είχα βγει από το νοσοκομείο όπου έδωσα το τελευταίο αντίο στην δεύτερη για εμένα μητέρα μου η οποία χωρίς αίσθηση του περιβάλλοντος πλέον απλά κίνησε το χέρι της όταν ένιωσε τα χείλη μου στο μάγουλό της.

Έξω από το δωμάτιο του 17ου στο Υγεία ένα τσιμπούσι είχε στηθεί…γνωστοί, φίλοι και συνεργάτες εισέρχονταν στο εστιατόριο με μια πρόστυχη στημένη θλίψη την οποία πρόβαραν καθ’όλη τη διάρκεια που διάλεγαν πιο φόρεμα και πιά γραβάτα δείχνει πένθος…όταν όμως κάθονταν στα τραπέζια έπιαναν την κουβέντα και τα γέλια συνδυασμένα με την πικρόχολη αθηναϊκή αφρόκρεμα- my ass- με εκνεύρισαν αφάνταστα.. πολλοί από αυτούς ζητούσαν να την δουν, λες και ήταν θέαμα, να δουν την Κυρία Μ.Δ. αδύναμη, στο κρεβάτι να παζαρεύει με τον Χάρο τους όρους των εισιτηρίων..

Θόλωσα, απαγόρευσα σε όλους να μπουν στον χώρο των δωματίων, τα παιδιά της ήταν χαμένα, είχαν από ένα δωμάτιο δίπλα της το καθένα και δεν έβγαιναν παραμόνο για να πουν ένα ευγενικό καλησπέρα…

Έφυγα…

αν έμενα κι άλλο θα έχανα την αυτοσυγκράτηση μου και δεν ξέρω που θα έφτανα..

πήρα τηλέφωνο τον αγαπημένο μου ΜΑΞ..
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ?
ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ!
ΠΑΛΙ? ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ?
ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΜΠΤΗ ΦΟΡΑ, ΔΕΝ ΠΑΩ ΡΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ..ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ..
ΝΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΤΟ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ, ΤΟΝ ΑΡΗ ΤΟΝ ΔΙΑΒΑΖΩ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΤΟ ΔΩ..
ΑΝΤΕ ΕΛΑ!
ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ?
ΣΕ 20 ΛΕΠΤΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ..ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ? ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΣΤΟ ΥΓΕΙΑ..
ΤΡΕΧΑ! ΘΑ ΣΟΥ ΑΦΗΣΩ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ. .ΤΡΕΧΑΑΑΑΑΑ

Εκείνη την ημέρα η κίνηση ήταν κάτι το αδιανόητο, μέσα στην θλίψη μου έκανα λάθος και βρέθηκα στο Γαλάτσι..

δεν είχα ξανάπαει ποτέ εκεί

.. στενάκια παρά στενάκια με πίστη στον προσανατολισμό που ομολογώ πως έχω ιδιαίτερα ανεπτυγμένο, βρέθηκα Γκάζι και πάρκαρα ακριβώς έξω από το Θέατρο.

Κυριολεκτικά τρέχοντας πήρα το εισιτήριο και μπήκα σε μια σκοτεινή αίθουσα..

εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τρίτο κουδούνι..

Το 99% μια παράσταση βασισμένη στα πρόσωπα και τα κείμενα και όχι τα γκλαμουράτα σκηνικά..

Μια θεώρηση ζωής που συνδυάζει και ξεπερνάει όλες τις θρησκείες σε σχέση με το τι συνιστά την ευτυχία.

Το 1% ο κόσμος που ζούμε που εγώ ακόμα ΠΙΣΤΕΥΩ πως είναι όμορφος.

Η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, μια Ηθοποιός και ζητώ συγγνώμη από τους υπόλοιπους ηθοποιούς αλλά για εμένα η παρουσία της Ρουμπίνης στον ρόλο ενός τραβεστί δεν αφήνει περιθώριο αναφοράς για τις πολύ αξιόλογες υπόλοιπες παρουσίες.

Τέσσερις άνδρες φυλακισμένοι,

με η χωρίς κάγκελα όλοι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας το αίσθημα του κρατούμενου.

Η Ρουμπίνη φορά τις αγαπημένες της κόκκινες ψηλοτάκουνες γόβες και το φως γεμίζει κάθε γωνιά του μικρού θεάτρου..

ΤΕΛΟΣ.

Η αίσθηση? ΓΑΛΗΝΗ
Η εντύπωση? ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ
Ο κόσμος? Λογικά πάει κατά διαόλου αφού τέτοιες παραστάσεις Παρασκευή βράδυ δεν έχουν συμμετοχή ,ενώ βλέπεις τον τριπλό κόσμο να πηγαίνει στην Θώδη και άλλα τέτοια νούμερα.
Ο Άρης? Στην γωνία του μπάρ συζητάει χαμηλόφωνα με μια γνωστή του,

πλησιάζοντας το άρωμά του νιώθεις ότι είναι σε όλο τον χώρο,

γαλήνιος,

ευχάριστος και με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού.

Δεν πίστευα πόσο ανοιχτός και φιλικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος σαν και αυτόν..

Δεν μου αρέσει να το κάνω και όντως δεν θεοποιώ κανέναν αλλα ένας άνθρωπος με τις εμπειρίες και την σοφία που αυτές του κληροδοτούν,

ένας άνθρωπος που γνώρισε τον Μάνο,

παραμένει τελικά ένας Άνθρωπος όπου παραδέχεται πως παρασύρθηκε με τον ΠΙΤΣΙΡΙΚΟ, μίλησε σε έναν πιτσιρικά σαν και εμένα

και πηγαίνει στο Άγιο Όρος γιατί το γουστάρει..
Στον πλανήτη Άρη λοιπόν ,

ο οποίος είναι 100% αληθινός,

1% καθημερινός

και 99% ΣΚΕΤΟ!

2 comments:

[UKUMUTU] said...

ston planhth ari 8a paw me auta pou diavazw....

Equilibrium said...

ωπ επανήλθες! και με αποκαλύψεις! :)