4.1.11

Του σκιουρου..

Η θαλασσα πλένει..η θάλασσα εξαγνυζει.. η θάλασσα αποκαλύπτει και εξαφανίζει..έρχεται στο μυαλό μου και πλένει τα όνειρά μου..όπως ξέπλυνε εκείνο το απόγευμα τα βήματα πάνω στην αμμουδιά..τα μυστικά δεν πρέπει να αφήνουν στοιχία πίσω τους..η θάλασσα σαν να το ξερε και έσβυνε τα σημάδια της φτωχης μας παρουσίας..τα χέρια δεμένα μεταξύ τους..τα μυαλά χωριστά..όλοι οι άνθρωποι σαν βρεθούν σε μια ακτή λες και ακούν σειρήνες θέλουν να την ανακαλύψουν διασχίζοντάς την..σαν να προσπαθούν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους..χρώματα, μυρουδιές, αναμνήσεις και ..και ξαφνικά η καρδιά πάυει..η ανάσα κόβεται..η διάσταση του ονείρου..η παραλία γίνεται κήπος, γίνεται ενας πανέμορφος μπαχτσες που σου προσφέρει..τι καλά να σου προσφέρουν..το κορίτσι κόβει έναν ρόμβο..ισοροπει τις γωνιές του στα δάχτυλά της..αναζητά την δική της ισοροποία..είναι ο ρόμβος και τα δάχτυλα είναι ο κόσμος γύρω της..το αγόρι λίγο πιο κάτω..μουδιασμένο..βλέπει κάτι που αγνοούσε πως υπάρχει..φάνταζε τόσα χρόνια ξένο..μακρινο..μια καρδιάνα έχει φυτρώσει..το νερό την σκεπάζει την εμφανίζει ξανά πιο λαμπερή..τον καλεί..το κορίτσι ισοροπεί στην ανισόροπη αυτή σκηνή..το αγόρι κλαίει..η πέτρινη καρδιά ρουφά τα δάκριά του..της δίνουν ζωή..την ακούει να χτυπά..του θυμίζει εκείνο το γνώριμο ήχο που άκουγε όταν κοιμόταν στο στέρνο του..μα εκείνη η καρδιά ήταν κρυμένη..αυτή είναι εδώ..στα χέρια του..δική του να την φυλάξει ή να την σπάσει..το κορίτσι τον κοιτά..πέρνει την καρδία απο τα χέρια του και του την βάζει στο στήθος..’’κράτα την εκεί..σου πάει η καρδιά..σου αξίζει..βάστα την εκεί μέχρι να βρείς μια αληθινή’’..’’δεν θέλω αληθινή..η αληθινή πονάει..αυτή είναι αδύναμη να με βλάψει΄΄..’’ειναι μικρή ..βλέπεις? έχει πολύ χώρο γύρω..υπήρχε μια άλλη εδώ..μου αρέσει η ισοροποια και πρέπει να βρείς μια που να ταιριάζει τέλεια..’’

Μια φωτογραφία..μια αμμουδιά μυστική όχι ως προς την γεωγραφία της αλλα ως πρός τα δώρα της..ένα αγόρι..ένα κορίτσι..βήματα που κρύβει η θάλασσα..μια μικρή πέτρινη καρδία..ένας ζογκλέρ ρόμβος..εγω..εγώ που θέλω να περπατήσω στο κύμα..εγώ που είμαι το κύμα..εγώ που σβήνω βήματα και εμφανίζω μυστικά..εγω και η πέτρινη καρδιά μου..εγώ και ο πέτρινος ρόμβος μου..εγώ..εγώ με εμένα μαζί ένα..παραδέξου το..ολοι διψάμε για τον χτύπο της..

No comments: